Gerechtigheid in Nederland

Ik wilde deze week eigenlijk schrijven over de rollator die uit het basispakket gaat en over het feit dat iedereen in Nederland de komende tijd 2% aan koopkracht moet inleveren.* Erg belangrijk natuurlijk want dit raakt ons allemaal en sommigen meer dan anderen. Zelf denk ik dan, 2% hoeveel is dat nou? Maar hè inleveren is altijd moeilijk. Gelukkig was men over de rollator minder ontstemd en las ik glimlachend de volgende quote ‘we kopen ons hele leven mobiliteitsmiddelen zoals fietsen, dus waarom zouden we een rollator krijgen’.* Goed punt. En daarnaast ligt de markt nu dus open voor een wat hippere versie zodat de ouderen van deze tijd, ook mee kunnen met deze tijd.

Maar toen las ik vanmorgen het volgende bericht over het Joegoslavië tribunaal ‘’Foutje’ van aanklagers Mladic is forse smet op reputatie van Tribunaal’.* De aanklager is ‘vergeten’ 40.000 documenten, zo’n miljoen pagina’s aan de verdediging te overhandigen en dus is er een half jaar uitstel gevraagd voor een proces dat toch al zo’n vier jaar gaat duren.

Treffend, of beter gezegd, hartverscheurend vind ik de woorden van Hatidza Mehmedovic: ‘Er moet gerechtigheid komen, zodat geen enkele moeder in de toekomst nog in een massagraf naar de botten van haar kinderen moet zoeken’. Hatidza heeft tijdens de genocide van Screbrenica haar man en twee zonen verloren, de jongste nog een tiener. Deze week was ze in Den Haag, speciaal voor het proces tegen Ratko Mladic, dé verantwoordelijke voor al haar verdriet.

Mladic pleegde in 1995 genocide door in zo’n tien dagen tijd meer dan achtduizend Moslim mannen en jongens te vermoorden. Jarenlang lukte het hem om uit handen van justitie te blijven, maar vorig jaar werd hij dan eindelijk toch gevonden en gearresteerd. En dan nu een jaar later is eindelijk zijn proces begonnen, een proces dat zeker een paar jaar gaat duren, maar dat hem schuldig zal bevinden aan genocide, tenminste als hij blijft leven en niet zoals Slobodan Milosovic halverwege het loodje legt.

Dat hij schuldig is staat vast, er bestaat videomateriaal dat dit bevestigd, en toch heeft ook hij recht op een eerlijk proces. Een proces dat helaas wel een paar jaar in beslag kan nemen en nu alweer begint met een flinke vertraging.

Hatidza heeft het over gerechtigheid. Maar wanneer je het over zo’n afschuwelijke misdaden hebt, bestaat gerechtigheid eigenlijk niet. Het minste wat je kunt doen is de slachtoffers erkenning geven, de daders schuldig bevinden en daarmee hopelijk geschiedenis schrijven zodat ‘geen enkele moeder in de toekomst in een massagraf naar de botten van haar kinderen moet zoeken’.

En dan falen we toch eigenlijk met z’n allen….. dat Hatidza 17 jaar na dato af moet reizen naar het land dat ergens ook een medeverantwoordelijkheid heeft voor het gebeurde, we stonden erbij en keken ernaar, en dan moet horen dat door een procedurele fout het proces nog even uitgesteld wordt.

Nee, dit soort processen zijn niet gemaakt voor de slachtoffers, alhoewel een uiteindelijke veroordeling wel een vorm van erkenning en zelfs gerechtigheid geeft is het jarenlange proces van wachten en hopen een slopend en onmenselijk traject, een misdaad tegen menselijkheid op zich.

Iets waar we best even bij stil mogen staan terwijl we ons ‘zorgen’ maken over de 2% aan koopkracht die we moeten gaan inleveren.

*Het artikel: ‘ANBOblij dat rollator uit basispakket gaat’

*Het artikel: ‘Iedereengaat financiële gevolgen merken zegt De Jager’

*Het artikel: ‘’Foutje’van aanklagers Mladic is forse smet op reputatie van Tribunaal’

Lang leve de Euro

Afgelopen maandag stond er in de krant ‘Verkiezingen zetten euro onder druk’*. Ik was blij dit te lezen want ik had mijn geld over het weekend al drastisch in waarde zien verminderen en nu was er tenminste een ‘aanwijsbare’ reden voor. Sterker nog, ik moest eigenlijk maandag mijn huur pinnen, maar dacht nou daar wacht ik nog even mee, in de hoop dat ze in Europa weer iets verstandigs en rustgevends zouden zeggen en mijn geld weer wat meer waard zou worden…. (ik wacht nog steeds….)

Voordat ik verder ga, zal ik het even uitleggen. Ik word betaald in Euro’s, wat heel erg fijn is, maar de laatste maanden is het met de eurocrisis ook een beetje tricky. Zo is de Euro sinds ik hier ben flink gedaald en inclusief de laatste daling komt dat erop neer dat mijn huur vandaag 65 Euro duurder is dan zes maanden geleden. Niet omdat mijn huur omhoog moest omdat ik zou ‘scheefhuren’, zoals we dat in Nederland zo leuk noemen, of omdat mijn huisbaas in een goed humeur dacht van hup die huur omhoog, maar gewoon simpelweg door de slechte koers van de Euro.

Nou mag ik niet klagen, en dat doe ik ook niet, maar het is wel confronterend om je geld iedere dag iets ‘minder waard’ te zien worden. En wat vooral interessant is, is het feit dat de waarde van mijn geld bepaald wordt door de zekerheid of onzekerheid die de Europese landen/economieën kunnen bieden. En blijkbaar raakt dan iedereen in de stress als meneer Holande de Franse verkiezingen wint en ze er in Griekenland op dit moment alweer niet helemaal uitkomen.

Natuurlijk heeft deze slechte koers niet alleen invloed op mijn portemonnee of op die van iedere andere Nederlander, want met een lage koers worden geïmporteerde producten natuurlijk ook duurder. Het heeft ook invloed op de ‘portemonnee’ van ontwikkelings- en mensenrechtenorganisaties hier. Tenminste voor hen die steun uit Europa krijgen. En dan is het ook nog eens dubbel zuur, want ze krijgen over het algemeen al een stuk minder, want ja dat is het nieuwe beleid in Nederland en Europa en wat je krijgt is dan ook nog eens minder waard, als in, je kunt er minder mee doen dan eerst.

En wat dat betreft brengt die crisis in Europa en het Westen, hier in Colombia nieuwe uitdagingen met zich mee: Ngo’s krijgen over het algemeen minder geld terwijl de mensenrechten problematiek in bepaalde sectoren juist toe neemt, denk aan goudwinning en dergelijke, waar dan juist de Colombiaanse economie weer van profiteert…

* Het krantenartikel 'Verkiezingen zetten Euro onder druk'

Een nieuw begin, inclusief herdenking

Zoals ik eerder deze week al op mijn ‘Prief in Bogota’ blog schreef ben ik hier over een half jaar alweer klaar. Vertrek naar het buitenland is een proces, maar ook terugkomen naar eigen land schijnt weer een heel proces te zijn. Omdat ik dit keer goed voorbereid wil aankomen, moet ik natuurlijk goed op de hoogte zijn van het reilen en zeilen in eigen land. En hoewel ik nu ook dagelijks de Volkskrant lees, is het tijd voor wat meer verdieping. Ik ben er het afgelopen half jaar  onder andere achter gekomen dat ik graag schrijf en dus is het tijd voor een nieuw blog: ‘Prief en de weg naar huis’, waarin ik zal schrijven over het nieuws van thuis, maar met een blik van hier (of in ieder geval de blik van mij).
En dus wil ik iedere week één of een paar nieuwsberichten uit de Nederlandse kiezen uitkiezen en iets over schrijven.

Dit wordt mijn allereerste stukje en op het moment dat ik op zoek ga naar een interessant bericht, zie ik op de Volkskrant het volgende artikel: ‘Dodenherdenking Voorden mag doorgaan’*. Ik denk meteen van huh? Heb wel iets gehoord over ophef over het gedicht dat op de Dam zou worden voorgedragen, maar dat over een oom ging die NSBer was. Nou en dat kon niet. Maar waar gaat dit dan over?

Nou ik zal het even uitleggen, in Vorden liggen naast veel Nederlandse slachtoffers ook tien Duitse soldaten begraven. Deze werden voor het gemak ook altijd meegenomen in de herdenking maar de Rechter bepaalde, na een kort geding aangespannen door het Federatief Joods Nederland, dat de burgemeester en andere vertegenwoordigers van de gemeente de graven moeten mijden en dat andere bezoekers moeten worden gewaarschuwd zodra  ze de route naar de Duitse graven inslaan.

Ik zie het al voor me, een bordje of een mannetje (type verkeersregelaar) die de mensen moet waarschuwen met ‘kijk uit!! hier liggen Duitse soldaten’ of ‘betreden op eigen risico, Duitse soldaten’.

Ik maak er nu grapjes over, omdat ik deze beslissing uiterst opmerkelijk vindt. En natuurlijk moet en mag ik het leed dat de joodse gemeenschap tijdens en na de tweede wereldoorlog heeft geleden absoluut niet onderschatten. Maar wie doe je nou daadwerkelijk tekort als je alle slachtoffers die op de begraafplaats liggen herdenkt? Want, zeg nou zelf, deze Duitse soldaten zijn toch ook slachtoffer want anders hadden ze er niet gelegen.

Misschien heeft de rechter daarom besloten dat de herdenking wel gewoon door mag gaan en niet geheel afgelast hoeft te worden zoals aanvankelijk de eis was. Of misschien was de rechter op de hoogte van het feit dat we tegenwoordig tijdens dodenherdenking alle oorlogsslachtoffers  die sinds de tweede wereldoorlog gevallen zijn herdenken, inclusief de Duitse soldaten die gevallen zijn, of niet soms?

Ik weet dat het moeilijk ligt en dat het een stuk makkelijker is om te denken in goed en slecht en te zeggen dat de vijand niet herdacht dient te worden. Gevoelsmatig is deze gedachte zelfs heel erg juist en correct. En velen zullen dit dan ook zien als een juiste beslissing.

Maar onlangs was ik getuige en zelfs deelnemer aan een opstelling* over het conflict hier in Colombia. Eén groep was slachtoffer de ander geweldpleger. We stonden tegenover elkaar en het idee was om als groep toenadering tot de ander groep te vinden. Ik zal er verder niet over in detail treden, maar het resultaat was een emotionele achtbaan die ons allemaal aan het nadenken heeft gezet. En naast het besef dat toenadering helaas nog onmogelijk was, werd het ook duidelijk dat de geweldplegers zelf ook slachtoffers zijn. Want hoe eenieder de tegenpartij ook haat en of beschuldigd, aan het einde van de dag is iedereen hier slachtoffer van het conflict.

Gevoelsmatig vinden we het erger als een tien of vijftienjarige jongen wordt vermoord dan wanneer er een soldaat sneuvelt, of er een guerrilla strijder omkomt. Toch gaat het in ieder geval om een leven en om een persoon, een persoon met familie en geliefden die van hem of haar hielden.

Maar dat het zo simpel niet ligt laten we in Nederland zien waar we na 67 jaar na het einde van de tweede wereldoorlog nog steeds denken dat Duitse soldaten niet ‘mogen’ worden herdacht. En dat terwijl herdenken niet betekent ‘de hemel in prijzen’ maar simpelweg ‘stilstaan bij de levens die waren en niet meer zijn’.

* Het krantenartikel 'Dodenherdenking Voorden mag doorgaan'.

* Voor meer uitleg over (familie)opstellingen  zie de website van mn moeder: www.opstellingenlimburg.nl